Blogs, interviews, essays en reisverslag > veel leesplezier!
\\ Persoonlijke blog
\\ Studentencommunicatie
Café De Peuk, huiskamer of gewoon een kroeg
\\ Nieuwsitem
Liefdesbrief aan een vreemdeling
\\ Brief
Wat is een Socratisch gesprek?
\\ Introductie
//
Interviewen is een mooie dankbare manier om te luisteren naar de verhalen van de ander. Met vriendelijk vragen doordringen in de aard der zaak. Ik interviewde Hilversumse meentebewoner Zaman. En schreef zijn verhaal op over de vijf culturen die hij met zich meedraagt.
Zaman Qureshi:
Ik draag moeiteloos vijf culturen in mij...
//
Ik interviewde hoogleraar natuurkunde Stan Bentvelsen en begon het gesprek met: 'ik weet niets van natuurkunde. Is dat erg?' Stan moest lachen en zei: 'ik kan niet zo goed schrijven. Is dat erg?' Het werd een van de leukste interviews ooit. Ik zoog alle informatie op als een spons en schreef een fijn verhaal over de directeur van het Nikhef. Ik weet zelfs een klein beetje wat een higgsdeeltje is! Jawel!
Nieuwsgierig: Stan Bentvelsen
//
Wat doet die caravan daar? En die fietswielen?
Iedere keer dat ik langs de caravan en de fietswielen holde, dacht ik: wat moet je nu toch met opgestapelde fietswielen? Kunst? Op een dag hield ik stil en vroeg het aan de bewoonster van de caravan die er naast staat: Nou zei ze: 'Kom maar mee kijken, er groeien peulen langs omhoog en capucijnders en boontjes en daar leef ik van... met de rest uit mijn moestuin. Meer weten?
//
Denk na!
Nadenken, kan dat?
Jazeker wel, maar niet iedereen denkt daar hetzelfde over...
Nadenken, het klinkt zo alledaags, zo terloops. Maar hoe zit dat dan? Zelf nadenken, kan dat? En hoe doe je dat dan? En moet ‘t? Is er een norm voor? En wat is beter nadenken? Kun je er voor kiezen? Om überhaupt na te denken? Of kun je zelfs ‘niet’ nadenken? Een essay aan de hand van een 15-tal filosofen en wetenschappers.
//
Parashutespringen,
dat heb ik altijd al eens willen doen!
En ik deed het. Geen theorieles, zelf hoefde ik niets te doen,
behalve gaan en genieten... het is zo stil daarboven...
Elke keer, wanneer ik het verhaal vertel over het parachutespringen, thuis, op het werk of aan de picknicktafel, raak ik weer helemaal in de ban, helemaal enthousiast. “Stoer hoor”, zeggen de meesten, ze kijken een beetje meewarrig en moeten ook erg lachen. Het is voor mij een onvergetelijke ervaring. Alleen... rete spannend... zeker wel...
//
Groenland,
ik ga het doen, ik doe het gewoon!
Onvergetelijke ijsbergen als flatgebouwen zo groot. Groenland, wit, leeg, desolaat, stil, dag en nacht licht, zeehondjes, oerijs...
Ik spring op de kale rotsen. Groenland, geen steiger, alleen rotsen. Wen er maar aan, Hagen! Ik draai mij om en zie in een flits dat Tobias een zeehond de rots op hijst. Het beest is dood en hangt aan touwtje door zijn bovenlip: meteen zet Tobias het mes in het dier en snijdt hem snel door midden. Tjessus, denk ik te laat: waar gaat dit over? Na dat eerste moment word ik nieuwsgierig en ga dichterbij staan. Ik kijk... de stukken vlees zijn voor de sledehonden, die hongerig blaffen...
© Copyright 2022. All Rights Reserved Anja Hagen Communicatie.
